Polityka Watykanu względem Polski - Z historii Kościoła - Artykuły

Już 15 grudnia 1795 roku, a więc zaledwie po upływie kilku tygodni od ostatniego rozbioru, papież Pius VI wydaje specjalne breve do arcybiskupa gnieźnieńskiego, w którym to nakazuje wpajać w lud "obowiązek wierności, posłuszeństwa i miłości panom i królowi", i to "tym silniej, chętniej i gorliwiej w tym czasie, w którym ich do tego pociąga wdzięczność sama. jaką wypłacać są obowiązani za pełne ludzkości i słuszności króla swojego (Fryderyka Wilhelma II) chęci..."

Pius VI kazał Polakom dziękować królowi pruskiemu za rozdarcie ich własnej ojczyzny!

Gdy w 1831 roku Polska w walce o wolność chwyta za broń przeciw carskiej przemocy, papież Grzegorz XVI wydaje 9 czerwca 1832 roku encyklikę, w której potępia powstanie stwierdzając, iż wywołali je "niektórzy twórcy kłamstwa i chytrości, którzy w tych czasach nieszczęśliwych pod płaszczykiem religii podnieśli głowę przeciwko prawowitej władzy monarchy". W końcu wezwał biskupów do wiernej służby dla cara. Ci, którzy walczyli o wolność, byli dla Watykanu zawsze "twórcami kłamstwa i chytrości", albowiem dla papieża prawowitą władzą była zawsze władza panów i monarchów! Stanowisko papieża Grzegorza XVI wywołało wówczas zgorszenie i oburzenie Polaków. Oburzenie to najdosadniej wyraziło się w okrzyku Słowackiego;

Polsko twa zguba w Rzymie!

Również i w okresie powstania styczniowego Rzym występuje przeciwko walce Polaków o wolność. Powstanie to zostało przez Piusa IX nazwane „zamieszkami” (!). W liście do cara papież stwierdził, że nie doszłoby do nich, gdyby kler cieszył się większą swobodą i posiadał więcej praw. „Wtenczas jego carska mość się przekona, że przyczyną stałych zamieszek w Polsce, był ucisk sumienia, ucisk religii, ucisk kleru itd.” Co charaktersytyczne, papież szukał okazji do wzmocnienia pozycji kleru. Kolejny watykański władca, Leon XIII, tak apelował do polskich biskupów zaboru rosyjskiego: „Nie ustawajcie zarazem w dążności, żeby ugruntowało się w duchowieństwie i we wszystkich innych, poszanowanie władz wyższych i zastosowanie się do urządzeń publicznych”. Biskupom polskim w Niemczech wyraził zaś swoje łaskawe uznanie za ich wiernopoddańczość wobec cesarza: „Miło nam widzieć, z jakim posłuszeństwem i przywiązaniem jednomyślnie łagodnym Jego, ale mozolnym rządom sprzyjacie i przykazuję Wam, żebyście wielkodusznej Najjaśniejszego Cesarza bezstronności zaufali”

Pod naciskiem Watykanu arcybiskup poznański ks. Przyłuski wydaje list przeciwko księżom składającym przysięgę tajnemu komitetowi. Większość jednak patriotycznego duchowieństwa odmówiła posłuszeństwa biskupom i stanęła po stronie Rządu Narodowego. Z ich szeregów wyszły takie postacie, jak ks. Brzóska i ks. Mackiewicz, przed których pamięcią, każdy Polak ze czcią chyli głowę, tak jak chyli ją przed postacią, ks. Ściegiennego, bojownika o wolność z okresu poprzedzającego Wiosnę Ludów.

Następna próba walki o wolność, rok 1905, też jest naznaczona interwencją papieża.
3 grudnia 1905 roku ukazuje się encyklika papieska gromiąca tych wszystkich, którzy odważą się podnieść rękę na prawa ustanowione przez świętą osobę pomazańca bożego, cara Wszechrosji.

Linia polityczna była wyznaczona, watykańscy urzednicy pilnie się trzymali. Dla przykładu, arcybiskup Edward Likowski sprzyjał wyraźnie Prusom. Wspólnie z prałatem Kazimierzem Dorszewskim wydał odezwę wzywającą Polaków do uległości wobec Niemiec, uzasadniając to tym, że „W narodzie polskim nie wymarło poczucie obowiązku względem władzy z woli Boga nad nim postawionej”. Apelował też do Polaków, by nie ulegali „agentom i burzycielom pokoju”. Inny przykład księdza „patrioty" to arcybiskup lwowski Józef Bilczewski, który w odezwie z 4 sierpnia 1914 roku nakazywał Polakom bić się za Austrię (!).

Ostatnia wojna była dla narodu polskiego jeszcze jednym dowodem tego, że Watykan nie jest naszym przyjacielem.

Milczenie papieża wobec ogromu zbrodni hitlerowskich, nominacje Niemców na miejsca aresztowanych biskupów polskich

wykazały wyraźnie nieżyczliwy stosunek obecnego papieża do Polski. Po wojnie zakrojona na wielką skalę propaganda z ambony, w prasie katolickiej i masowo kolportowanych broszurach, starała, się zatrzeć oburzenie narodu, starała się usprawiedliwić postępowanie papieża bądź nieświadomością tego, co się działo, bądź rozdmuchaniem skąpych i nieobowiązujących wystąpień.Te wysiłki urzędowych i nieurzędowych obrońców Watykanu, działających zresztą na rozkaz Watykanu, który, jak wiadomo, umie używać sankcji zawartych w kodeksie prawa kanonicznego, trwają nadal. Dla ludzi, których hasłem może być: "Niech zginie Polska, byle trwał Watykan", racja stanu i interes Polski i Polaków ma mniejsze znaczenie niż order zasługi otrzymany z rak papieża. List Piusa XII z 1 marca 1948 roku adresowany do biskupów niemieckich, list wzywający otwarcie do rewizji naszych granic, list, który pomijając milczeniem polską krzywdę, wzywa do naprawienia krzywdy rzekomo wyrządzonej Niemcom, zaskoczył nawet najgorliwszych obrońców Watykanu.

Adam Mickiewicz pisał w „Trybunie Ludów”:

„Księża i prałaci, wy oczekujecie zbawienia tylko od złota... Nie mówcie, że ludy was opuszczają; to wy je opuściliście; one was szukają na posterunku waszym i tam was nie znajdują; one chcą się podźwignąć, a wy je w dół spychacie (...). Lud, który walczy o swoją niepodległość albo o rozszerzenie swoich swobód... powinien nie ufać wysokim dostojnikom Kościoła, którzy wszyscy jednakowo są przywiązani do kultu absolutyzmu bez względu na to, czy ten absolutyzm jest mahometański, czy heretycki, czy nawet ateistyczny”.

I słowa wieszcza są nadal aktualne.

CzarnyWilk,
Szary Wilk, na podstawie: Stanisław Krasowski, Watykan a Polska *,

Podobne: Rokosz potępiamy!

* książka dostępna na portalu kosciol-kat.


	KOŚCIÓŁ KAT . PORTAL ANTYKLERYKALNY	Dobra pora doby! Gość \| RSS