3 X 2015, Polska, Watykan.Coming aut inkwizytora Ksiądz Krzysztof Charamsa, pracujący w Kongregacji
doktryny wiary (dawniej Inkwizycja) wyznał publicznie, że jest gejem. Obwinił też Kściół kat. o homofobię. Więcej...
Sierpień 2015. Polska Coraz mniej księżyDobra nowina: Systematycznie zmniejsza się w Polsce liczba nowych księży,
każdego roku średnio o 9 procent.
Oto słowa papieża Piusa IX wypowiedziane na wieść o wybuchu powstania styczniowego.
Katolicko-narodowe gazety i katolickie ośrodki (np. KUL) głoszące o pomocy Watykanu dla powstańców 1863 posługują się ordynarnym kłamstwem historycznym, które zaraz zdemaskujemy
Styczeń 1863 roku. W Warszawie od trzech lat trwały patriotyczne manifestacje, narastał bunt przeciw caratowi. Gdy zapowiedziano brankę do wojska, by wcielić do rosyjskiej armii niepokornych młodych Polaków, ci chwycili za broń. Ogromna dysproporcja sił między armią cara Aleksandra II a powstańcami, skazywała polski zryw niepodległościowy na klęskę. Ale istniała iskierka nadziei w postaci pomocy z zagranicy. Właśnie na nią liczył Rząd Narodowy. Poparcia politycznego mogła udzielić przede wszystkim Francja. Jednak dla Napoleona III wsparcie polskiego powstania oznaczało zerwanie dobrych stosunków z Rosją, a właśnie sojusz z nią miał francuskiemu cesarzowi otworzyć drogę do roli hegemona w Europie. Mimo to Napoleon III podjął ryzykowną grę, proponując Austrii, by postawiła na odzyskanie przez Polskę niepodległości i na nowy układ sił w Europie oparty na sojuszu francusko- austriacko-polskim. Austria uznała plan za chimeryczny, Anglia była przeciwna. Polacy mogli już liczyć tylko na poparcie ze strony papieża, przywódcy świata katolickiego, do którego przynależała zarówno Francja, jak i Austria. A od nich w Europie zależało wiele. Na temat stosunku papieża Piusa IX do polskiego powstania napisano wiele. Publicyści związani z Kościołem rzymskokatolickim nie mogą pogodzić się z faktem, że
papież powstanie potępił
i starają się udowodnić coś, czego udowodnić się nie da, a mianowicie, że było odwrotnie. Napisali już w tej sprawie setki artykułów, a nawet książek. Już same tytuły niektórych publikacji muszą budzić śmiech, choćby „Pius IX defensor Poloniae” (Pius IX obrońca Polski) – tytuł wymyślony przez Ryszarda Bendera (profesora KUL-u). W tygodniku „Głos”(25 stycznia 2003 r.), organie Ruchu Katolicko-Narodowego (jego lider: Antoni Macierewicz), można przeczytać coś takiego: „W roku 1863 z państw europejskich nie zawiodło Polaków Państwo Kościelne; nie zawiódł naszych przodków tylko Kościół katolicki. Oczywiście Watykan nie mógł przyjść powstańcom z pomocą zbrojną, bo nie do tego został powołany. Przyjrzyjmy się jednak faktom. Formalnie w Rzymie nie podjęto „akcji antyrosyjskiej”, bo ze względów politycznych i religijnych nie była ona możliwa, w praktyce jednak Stolica Apostolska uczyniła dla walczącej Polski wiele”. I tu autor artykułu Jan Trawiński powołuje się na fragmenty kilku papieskich apeli, listów do monarchów, a także na alokucję papieża z kwietnia 1864 roku. Uściślijmy: w żadnym z tych dokumentów, papież nie staje w obronie polskiego powstania, a broni jedynie Kościoła katolickiego w Polsce oraz „obrońców religii katolickiej”.
Zwróćmy uwagę, że katoliccy publicyści utożsamiają interes Krk z interesem narodu polskiego i polskiej racji stanu, podczas gdy zarówno w czasie powstania styczniowego, jak i w ciągu całej polskiej historii, interesy te były z sobą diametralnie sprzeczne. Publicyści chwalący postawę papieża wobec powstania stają się więc rzecznikami interesów obcego państwa, prowadzącego własną, bardzo specyficzną politykę globalną, która nie ma nic wspólnego z narodowymi interesami którejkolwiek nacji. Sięgnijmy do poważniejszej, choć także katolickiej, publikacji. Krzysztof Lis, w wydanej przez KUL książce „Pius IX a Polska w dobie Powstania Styczniowego” pisze: „Stolica Apostolska wykazywała wiele troski o losy katolicyzmu na ziemiach polskich pod rządami państw zaborczych. Stąd też, w nowej sytuacji, jaka nastąpiła po trzecim rozbiorze państwa polskiego, dyplomacja watykańska skierowała swe wysiłki w kierunku państw akatolickich celem zabezpieczenia praw i swobód działania Kościoła na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej”. To oczywiście prawda.
Watykan dbał o interesy Kościoła katolickiego, bo to były jego interesy.
A co z interesami podbitych narodów? Przyjrzyjmy się najpierw postaci Piusa IX. Krzysztof Lis pisze, że papież „do wybuchu powstania odniósł się niechętnie”. Uważał też, że „we wszystkim tym jest mazzinizm”. Przypomnijmy, że Giuseppe Garibaldi i Giuseppe Mazzini to bohaterowie Wiosny Ludów i przywódcy ruchu dążącego do zjednoczenia Włoch. W roku 1860, wojska piemonckie zadały klęskę armii papieskiej i doszło do zjednoczenia Włoch, w skład których weszły także terytoria Państwa Kościelnego, które wcześniej obejmowało znaczne obszary środkowej i północno-wschodniej części Półwyspu Apenińskiego. Pod rządami Piusa IX pozostał jedynie Rzym i najbliższe okolice. Było to w interesie narodu włoskiego i wbrew interesom Watykanu. A papież był przeciwnikiem wyzwolenia wszystkich ciemiężonych narodów, łącznie z włoskim.
Zwalczał też wszelkie przejawy swobód demokratycznych.
Franz Xaver Kraus w książce „Cavour” cytuje jego wypowiedź z 1849 roku: „Tak zwane konstytucyjne prawa, jak wolność prasy, stowarzyszeń itp., są same w sobie złe i niemoralne i z duchem Kościoła nie dające się pogodzić”. W Państwie Kościelnym nie było kodeksu karnego, szerzyła się korupcja i samowola policji. „W kwestiach religijnych panowała skrajna nietolerancja : wszelkie inne wyznania poza katolickim były zakazane, wprowadzono obowiązek praktyk religijnych” – pisze Irena Koberdowa w pracy „Papież Pius IX a Powstanie Styczniowe”. Kszysztof Lis pisze iż „wybuchowi powstania był papież przeciwny, tak jak każdej rewolucji (...). Nie ukrywał, że Polacy są nieroztropni”. Co więcej, sądził, że w dobrej wierze dali się wciągnąć w rozgrywki światowej masonerii, której stali się bezwolnym narzędziem w dziele osłabienia Kościoła...”.
Bardzo martwiło papieża, że wielu polskich prostych księży przyłączyło się do powstania. Autor cytuje list Piusa IX do cara Aleksandra II: „Jesteśmy dalecy od zezwolenia klerowi na branie udziału w zaburzeniach politycznych i na chwytanie za broń celem obalenia władzy prawowitego rządu.
Przeciwnie, ubolewamy i potępiamy to, co się stało,
lecz zarazem chcemy wskazać Waszej Cesarskiej Mości pochodzenie i przyczynę tego. Niech Apostolska władza odzyska swój zbawienny wpływ na poddanych sobie katolików, niech biskupi powrócą do swobodnego sprawowania swej władzy według świętych praw, niech kler odzyska wpływ na nauczanie i kierowanie ludem, niech zakonnicy podlegają wyłącznie swym generałom, niech wierni mają swobodę wyznawania religijnego kultu, a wówczas Wasza Cesarska Mość przekona się, iż główną przyczyną ustawicznych zaburzeń politycznych w Polsce był ucisk religijny, wzburzenie sumień, upadek kleru, poniżenie świętych pasterzy, szerzenie antyreligijnych zasad i nauk”. Tak więc,
niech Kościół kieruje ludem, a nie będzie żadnych buntów przeciw carowi.
„Owe ruchy rewolucyjne spowodowały, że kościół cierpi od władz rosyjskich” – tak pisze papież w encyklice „Ubi Urbaniano” z lipca 1864 roku. Encyklika ta stanowi wyraźne i zdecydowane potępienie powstania styczniowego, a także wezwanie skierowane do Polaków, by byli posłuszni caratowi: „(...) Dalecy od tego jesteśmy, byśmy jakkolwiek chcieli pochwalić niewczesne ruchy w Polsce nieszczęśliwie wzniecone. Albowiem wszyscy wiedzą, jak troskliwie Kościół zawsze uspakajał i uczył, że wszelka dusza jest wyższym mocom poddana, że wszyscy władzy świeckiej ulegają i że powinne posłuszeństwo świadczyć w ogóle mają”.Natomiast w alokucji z października 1866 roku czytamy: „My teraz, tak jak i dawniej,
rokosz najmocniej potępiamy i gromimy,
wszystkich wiernych, a zwłaszcza duchownych upominamy i prosimy, aby bezbożne zasady rewolucyjne odrzucili od siebie i nimi się brzydzili, a byli podlegli zwierzchnim władzom, wiernie ich słuchali we wszystkim, co się nie sprzeciwia świętym prawom Boga i jego świętego Kościoła”.
Jan Trawiński pisze w „Głosie”, że „30 września 1863 roku zginął pod Lelowem ksiądz Zygmunt Trawiński, paulin. To był krewny piszącego te słowa”. Chwała duchownemu, który walczył i poległ w szeregach powstańczych, choć papież Pius IX takim jak on nakazywał, by byli podlegli carskim władzom. Tego dzisiejszy daleki krewny poległego księdza nie przyjmuje do wiadomości. Prawda – być może dla wielu katolików (także Antoniego Macierewicza) bolesna – jest taka, że walka Polaków o niepodległość była sprzeczna z interesami papiestwa. Grzegorz XVI potępił powstańców z 1830 roku jako tych, którzy „podnoszą głowę przeciw uświęconej władzy monarchów” i podobnie postąpił Pius IX wobec powstańców z 1863 roku. Nie mogło być zresztą inaczej. I nie będzie.
Tylko zarejestrowani Użytkownicy mogą komentować materiał [ Rejestracja | Login ]
Prawa autorskie. Jeżeli obecność któregoś z materiałów na tym
portalu narusza prawa autorskie, prosimy o kontakt.
Materiały, co do których prawa autorskie zostaną udowodnione,
będą, w razie wyrażenia takiego życzenia przez posiadacza praw,
natychmiast usunięte.
O UCoz: uCoz to świetny, znany i ceniony na całym świecie, mający
bardzo wysoki pagerank serwer. Daje możliwość korzystania
ze swoich usług w wielu językach. Polecamy! :)
