3 X 2015, Polska, Watykan.Coming aut inkwizytora Ksiądz Krzysztof Charamsa, pracujący w Kongregacji
doktryny wiary (dawniej Inkwizycja) wyznał publicznie, że jest gejem. Obwinił też Kściół kat. o homofobię. Więcej...
Sierpień 2015. Polska Coraz mniej księżyDobra nowina: Systematycznie zmniejsza się w Polsce liczba nowych księży,
każdego roku średnio o 9 procent.
Wybielacze wymiękają. Nie odplamią Kościoła ze współpracy z hitlerowcami.
Przy okazji budzącej emocje wizyty papieża Benedykta XVI w rzymskiej synagodze, media – głównie polskie – ujawniły sensacyjną informację o działającej rzekomo w Watykanie konspiracyjnej siatce ratującej w czasie wojny Żydów. Na razie jednak wiadomo o niej o wiele mniej niż o rozległej watykańskiej organizacji ratującej po wojnie nazistów i współdziałających z nimi kolaborantów przed wymiarem sprawiedliwości.
Antyfaszystowska siatka o nazwie Stowarzyszenie Świętego Rafała miała powstać w Niemczech jeszcze przed wojną, a na jej czele stać miał ks. Józef Kentenich, założyciel tzw. Ruchu Szensztackiego. Miał on otrzymywać bezpośrednio z Rzymu od jego świątobliwości Piusa XII dokumenty umożliwiające niemieckim Żydom ucieczkę za granicę. O tym dowodzie heroiczności cnót Eugenia Pacellego, znanego jako papież Pius XII, przypomniał sobie w ostatnich dniach niemal stuletni ksiądz Giancarlo Centioni, także należący do owej siatki. Akurat w przeddzień kontrowersyjnej i zagrożonej skandalem z powodu decyzji o beatyfikacji Piusa XII wizyty Benedykta XVI w synagodze. W całej sprawie nasuwa się kilka ważnych pytań, na które trudno znaleźć odpowiedź w prasowych publikacjach. Zacznijmy od dokładnego przyjrzenia się postaciom.
W to, że ks. Józef Kentenich i jego współpracownicy pomagali Żydom, łatwo uwierzyć. Kentenich szybko znalazł się na czarnej liście nazistów i wylądował w Dachau. Warto wspomnieć w tym miejscu o samym Ruchu Szensztackim – była to bowiem odważna próba odrodzenia Kościoła i – przede wszystkim poprawy kondycji kleru. Członkowie ruchu kładli nacisk na dawanie wiernym przykładu własnym życiem, skromnym, pracowitym, aktywnym społecznie. Ruch odrzucał jednocześnie wszelkie formalności – pozostał luźną federacją postępowych zakonów i duchownych.
Ale z tego też powodu Kentenich i jego zwolennicy nie cieszyli się wcale szczególnym poparciem Watykanu. Wręcz przeciwnie. Wizja Kościoła głoszona przez Piusa XII szła w odwrotną stronę – ideałem Pacellego był Kościół absolutnie scentralizowany, w którym duchowni pełniliby rolę pomazańców bożych wyłączonych zupełnie z zasięgu krytyki zwykłych śmiertelników. Pewne elementy tej doktryny mają się dobrze i dziś w polskim Kościele – np. w środowisku Radia Maryja.
Kentenich, który przetrwał wojnę w obozie i zachował wspaniałą postawę człowieka, który nigdy nie poszedł na najmniejszą choćby ugodę z nazistami, stał się – już po wojnie, obiektem kościelnych szykan. We wczesnych latach 50. Watykan poddał Ruch Szensztacki szczegółowej kontroli. W jej efekcie ks. Kentenicha przymusowo wyekspediowano do USA i zakazano mu jakichkolwiek kontaktów z przedstawicielami ruchu i mediami. Przebywał na tym zesłaniu od 1952 do 1965 roku. Ks. Kentenicha rehabilitował ostatecznie dopiero papież-reformator Paweł VI. Trzy lata później (1968) Kentenich zmarł. W 1975 otwarty został w Watykanie jego proces beatyfikacyjny. Trwa do dzisiaj…
W czasie gdy ks. Kentenich organizował swój ruch, Eugenio Pacelli, wówczas papieski sekretarz stanu, negocjował z hitlerowcami szczegóły konkordatu. Strona kościelna nie skupiała się bynajmniej w negocjacjach, na tym, co dziś nazwaliśmy „prawami człowieka” – o ludziach wiary żydowskiej nawet nie wspominając. Przedmiotem targów były kwestie podatkowe, zaangażowanie III Rzeszy w finansowanie kościelnych instytucji. Podpisanie konkordatu 1933 było pierwszym dużym sukcesem nazistowskiego rządu w polityce zagranicznej. Dokument w parlamencie III Rzeszy przedstawiał osobiście Adolf Hitler. Jak powiedział: konkordat stworzył podstawy zaufania, szczególnie istotne w nasilającej się walce z międzynarodowym żydostwem. Hołdownicze, napisane w podobnym duchu listy do Fuehrera nadesłała też część niemieckich biskupów (m.in. wrocławski Adolf Bertram). W Niemczech było jednak wielu i takich duchownych, którzy jak biskup Muenster Klemens von Galen potrafili oficjalnie postawić się hitlerowcom. Już w kilka miesięcy po podpisaniu konkordatu mówił głośno o neopogańskiej ideologii. W czasie wojny zasłynął skutecznym sprzeciwem przeciwko eksterminacji osób niepełnosprawnych.
Hitler nie zamierzał dotrzymać postanowień konkordatu i nie dotrzymywał ich. Reakcja Watykanu na łamanie praw katolików w Niemczech była jednak tylko symboliczna.
W tym samym czasie biskup Gratzu Alois Hudal popierał głośno i ostentacyjnie niemieckie prawodawstwo rasistowskie, ze sławnymi ustawami norymberskimi na czele, ubolewając przy okazji, iż mury getta zostały w XIX wieku obalone przez liberalne państwo. Hudal – fanatyczny antykomunista, szybko zajął wysokie miejsce w watykańskiej hierarchii, kierowanej przez równie jak on antykomunistycznego papieża. Jak sam przyznawał w pamiętnikach, pod koniec wojny i po niej jego jedynym celem było ratowanie tak zwanych zbrodniarzy hitlerowskich. We wspomnieniach podkreśla też swe bliskie relacje z papieżem.
Wśród wyratowanych przez Hudala byli m.in. prowadzący pseudoeksperymenty na ludziach doktor Josef Mengele, Adolf Eichmann (porwany następnie przez Izraelczyków, osądzony i stracony w 1962), Walter Rauff – wynalazca i główny konstruktor komór gazowych, Franz Stangl – komendant obozów w Treblince i Sobiborze, cała plejada zbrodniarzy chorwackich z ich liderem Antem Paveliciem na czele i szereg innych osób ściganych następnie (na ogół nieskutecznie) po dziś dzień. Skala działalności Hudala nie jest w pełni znana, wiadomo jednak, że przeszmuglował do Ameryki Łacińskiej tysiące nazistów. Od samego tylko prezydenta Argentyny, Juana Perona, zażądał 5 tysięcy wiz dla antykomunistycznych bojowników. Dysponował całą siecią kościołów i klasztorów, które były etapami w ucieczkach nazistów. Kariera Hudala w Watykanie załamała się jedynie w związku z informacjami prasowymi. I to niemieckimi – w 1947 katolickie pismo „Passauer Neue Presse” (dziś wydający je koncern posiada wiele gazet m.in. w Polsce) wydrukowało dobrze udokumentowany artykuł o pomocy Hudala w ratowaniu nazistów. „Brunatnego biskupa”, jak wówczas nazwała go prasa, delikatnie odsunięto od oficjalnych funkcji. Mieszkał w swoim prywatnym pałacu w okolicach Rzymu. Jeszcze w latach 60. XX wieku angażował się w akcje na rzecz uniewinnienia nazistowskich zbrodniarzy. Zmarł w 1963 r., otrzymując na łożu śmierci specjalne papieskie błogosławieństwo. Jak dotąd nie wszczęto procesu w sprawie jego beatyfikacji.
Tylko zarejestrowani Użytkownicy mogą komentować materiał [ Rejestracja | Login ]
Prawa autorskie. Jeżeli obecność któregoś z materiałów na tym
portalu narusza prawa autorskie, prosimy o kontakt.
Materiały, co do których prawa autorskie zostaną udowodnione,
będą, w razie wyrażenia takiego życzenia przez posiadacza praw,
natychmiast usunięte.
O UCoz: uCoz to świetny, znany i ceniony na całym świecie, mający
bardzo wysoki pagerank serwer. Daje możliwość korzystania
ze swoich usług w wielu językach. Polecamy! :)
